Μαντινάδες

Η σιωπή

Να ξέρεις εξυπνότερο από την πίσμωση σου

πως είναι κείνος ο χρυσός που λέγεται η σιωπή σου,

πάλι λαλείς και δεν ακούς, άκου δυο λόγια τότε,

πολλοί ξέρουν να μην μιλούν, δεν ξέρουν όμως πότε.

Ο καρπός

Να μην γενείς ξερόκλαδο, κι έτσι η ζωή σου πάει

να σε λυπάται η γειτονιά, και να σε αγαπάει,

μάθε εσύ να ‘χεις καρπούς, κι ας σε πετροβολάνε

θέλουν δεν θέλουν κάποτε, από αυτούς θα φάνε.

Οι μικρόψυχοι

Άκου μα θες πως φαίνεται, μικρόψυχος στα μέρη

τις περισσότερες φορές, κι εκείνος δεν το ξέρει,

δεν είναι αυτά που βιάζεται, τώρα για να προκάμει

μα κείνα τα πολύ μικρά, που ο εγωισμός δεν κάμει.

                  ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )